LIEVE ANNETTE,
PROFICIAT MET JE GEWELDIGE PRESTATIE. WAT EEN ENORME DOORZETTER BEN JIJ! Je bent in januari 2010 begonnen met 8 keer 30 seconden!!! En nu je eerste halve marathon en dat ook nog na veel blessureleed. Je droom is uitgekomen. Wij zijn zoooo trots op je!!! SUPERGAAF DAT SHIRT VAN JOU!!
Ron en Marjolijn
hebben mij gevraagd om voor het blog een stukje te schrijven over mijn
belevenissen bij de Great North Run. Als Engeland-fanaat weet ik al jaren van
het bestaan de Great North Run, de grootste halve marathon ter wereld. Ieder
jaar zit ik aan de buis gekluisterd om de 56.000 (vaak verklede en/of bekende)
lopers en het Britse stuntteam de Red Arrows te volgen op het 21,1 km lange
parcours van het centrum van Newcastle naar South Shields aan zee. Ooit zelf
deelnemen aan de Great North Run, dat was mijn doel.
De organisatie van
de loop is geweldig. Heel veel en bijzonder vriendelijke vrijwilligers, alles
is heel duidelijk aangegeven en ruim opgezet, veel water voor, tijdens en na de
loop… in een woord top! De laatste kilometers worden trouwens de gekste dingen
aangeboden door het publiek: gepelde halve bananen (dat is nog normaal),
verschillende soorten koekjes,
Great North Run 15 september 2013
Deelname aan de Great North Run gebeurt door middel van
loting. Het aantal aanmeldingen is ieder jaar vele malen hoger dan het aantal
beschikbare plaatsen. De inschrijving voor de loting staat maar twee weken
open, maar dankzij een tip van Funrunster Marie Putter wist ik dit jaar voor
het eerst wanneer dat was. Ik heb me ingeschreven met de gedachte ‘ik zal toch
wel uitgeloot worden’. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik in februari
hoorde dat ik was ingeloot. Op dat moment was ik nog aan het herstellen van een
fikse achillespeesblessure, dus klaar zijn voor een halve marathon binnen 7
maanden was nog best een uitdaging. De meeste deelnemers lopen de Great North
Run om geld in te zamelen voor een goed doel en om dit voor zoveel mogelijk mensen
mogelijk te maken, mag je er maar liefst 4 uur over doen. Dat gaf mij in ieder
geval het vertrouwen dat ik, ongeacht hoe mijn achillespees zich zou houden, de
Great North Run ging lopen! (of wandelen).
Met een speciaal trainingsschema van Ron begon de
serieuze voorbereiding in mei/juni. Tot eind juli ging het heerlijk; de
duurlopen werden langer en het vertrouwen in mijn pees groter. Eind juli ging
het plotseling weer helemaal mis met mijn achillespees. Koelen, rusten ,
strompelen en vooral balen! Vier weken lang heb ik helemaal niet kunnen
hardlopen. Ruim twee weken voor de wedstrijd ben ik weer heeeeeel voorzichtig
begonnen en ben ik nog tot 12 km gekomen. Vol zenuwen op weg naar Newcastle.
De wedstrijddag zelf was van begin tot de finish een
groot feest. Vanuit het hele centrum van Newcastle was er een grote spontane
optocht van de duizenden lopers die richting start liepen. Bij de start stonden
36 dubbeldekkers waar je je bagage kon achterlaten, die je bij de finish weer
kon ophalen. De startvakken (en startnummers) zijn met behulp van kleuren
ingedeeld op verwachte eindtijd. Alle startvakken bij elkaar nemen ruim een
mijl (1,6 km) in beslag! Wat je allemaal niet voorbij ziet komen….batmannen,
supermannen, hulken, brave heart, een groep mannen verkleed als pinguins,
vrouwen in dirndls, dinosaurussen, piraten, brandweermannen in volledige
uitrusting, noem het maar en het loopt hier. Zelf heb ik een shirt laten maken
met voorop groot mijn naam en achterop de skyline van Rotterdam en daaronder
‘Funrunners Rotterdam Holland’.
Tijdens het wachten werden op de videoschermen
bemoedigende woorden van de deelnemende topatleten Farah, Bekele en
Gebrselassie(!) uitgezonden en hield je je warm met meezingen en meedansen op
bekende krakers. Hoewel de weersverwachting met veel regen en wind niet echt
rooskleurig was, bleef het tijdens het wachten op de start in ieder geval
droog. De temperatuur, 12 graden, is voor mij ideaal.
Wanneer het startsignaal heeft geklonken, duurt het nog
bijna een half uur voor ik de startlijn passeer en het dus echt gaat beginnen! Vanaf
de start heb ik alle ruimte om te lopen. Misschien dat het komt omdat ik een
wat langzamer vak start, maar je hebt als loper niet door dat je met 56.000 man
tegelijk loopt. De Red Arrows vliegen voorbij voor hun saluut aan de lopers,
een vaste traditie. Als ik straks bij de finish kom, hoop ik nog op tijd te
zijn voor de uitgebreide show die ze daar doen. Na ongeveer 3 km het eerste
hoogtepunt: lopen over de Tyne bridge, hét symbool van de stad. Voor mij een
natte ervaring, wat er barst een fikse bui los die gelukkig maar een kilometer
of 2 duurt.
Het parcours blijkt veel heuvelachtiger te zijn dan ik
verwacht had met veel kleine maar vermoeiende heuveltjes. De sfeer onder de
lopers is geweldig. Het lijkt wel een soort lopende hippie-commune waarin
iedereen lief en bemoedigend voor elkaar is. Het publiek langs de kant is erg
enthousiast, alle kinderen willen een ‘high five’ en je naam groot op je shirt
hebben staan, zorgt voor hele persoonlijke aanmoedigingen. De eerste 7 km gaan
heerlijk, maar dan gaat het stroef. Niet mijn longen of mijn achillespees, maar
maag- en darmenkrampen zorgen voor de problemen. Gelukkig hingen er tijdens
deze moeilijke kilometers inspirerende spandoeken van Asics aan de viaducten.
Wat dacht je van ‘Pain is temporary, pride is for ever’ of ‘It hurts more to
stop than to continue’. Uiteindelijk voelde ik me weer beter en heb ik de
laatste 7 km met een brede glimlach uitgelopen.
gebakjes, saucijzenbroodjes, ijsjes, bier. Begeleid door
de Red Arrows ben ik met de laatste kilometers bezig en dan is daar….de zee. De
laatste mijl is ingegaan!
En die laatste mijl is een feestje: rijen dik publiek en
heuvel af waardoor je de finish duidelijk ziet liggen. IK BEN ER!!! De regen bleef grotendeels weg, de harde wind
had ik mee, geen last van longen en achillespees, een grote medaille om mijn
nek….en een lang gekoesterde droom waargemaakt!
(helaas weet ik dan nog niet dat we er door veel te
weinig metro’s en bussen vier uur (!) over gaan doen om weer bij het hotel te
komen…de enige smet op de feestvreugde)
.
